sábado, 9 de diciembre de 2017

Iluntasuna

Goizeko zortziak izateke dira eta eguneko lehen argi izpiak pertsianen zirrikituen artetik islatu dira dagoeneko. Eguzkiaren antzera, esnagailua ere lanean hasi da: jaikitzeko ordua. Gaueko loari esker indarberritu ordez, ahul esnatu zara, ia egunero lez.

Kolore ilunak dituzu atsegin, zure izaeraren pareko baitira. Argala zara oso, baita altua ere. Londreseko denda jendetsuetan alde batetik bestera ibiltzeak lasaitzen zaitu, jendetzaren artean inork ez baitio antzemango nor zaren. Lotsatia zarela dirudi, baina ez da guztiz egia: nekatuta zaude gutxietsi zaitzaten. Inori ez zaio axola zu zapaltzea. 

Eguna pasa ahala, ordura arte galdutako indarra berreskuratzen hasten zara. Berdin zaizu zure ekintzen etekina beste pertsona batek lortzea edo argazkietan zure isla bakarrik ikustea; izan ere, zure egoera berean dauden beste askorekin elkartzen zara. Elkartasunak indarra ematen dizu. 

Ilunabarra egunaren jaun eta jabe egiten ari da, agurra margotu dute eguzki printzek zeruan. Iluntasunarekin bat egin duzu, eta horri esker, itzal maskala izateari utzi diozu. Zeru osoan zehar nagusitu zara, baina badakizu egunero lez ahultasunera itzuliko zarela eguzkiaren dirdirek liluratzen zaituztenean. 


#ZendaIpuinak

martes, 23 de junio de 2015

Mejor sola que mal acompañada

Gritas, algún mecanismo de tu interior se ha quebrantado. Ya no puedes seguir fingiendo, y gritas, porque sabes que estás desarmada. Gritas, pero nadie te oye, en la habitación reina el silencio absoluto. 

Corres, no tienes ninguna meta y tampoco vislumbras el horizonte, pero tus pies siguen dando tumbos hacia adelante. Cada vez te cuesta más retener las lágrimas, parece que después de tantos años recibiendo golpes el estanque que las contiene se ha agrietado. Corres para no quedarte atrapada en esa tempestuosa mar. 

Paras, te has dado cuenta de que es inútil intentar huir cuando en realidad ya te estás ahogando. Te estás hundiendo en un inmenso piélago, y la luz que separa las profundidades marinas de la orilla se ha convertido en un hilo fino que pronto se romperá. Tienes que desprenderte de esos recuerdos que te impiden nadar. 

Despréndete de cada insulto, de cada desprecio o de cada represalia que te haya herido y aférrate a tus esperanzas para salir a flote. Sé que ciertas personas te han lastimado, pero no dejes que eso te empequeñezca. Recuerda: mejor sola que mal acompañada.


viernes, 5 de diciembre de 2014

Ibiltaria

Pausoz pauso, atseden nimiñorik hartu barik, aurrera noa. Eguzkia parez pare dut, eta izpiek euren besoetatik askatuko ez nautelakoan nago. Izerdi tantek tximisten antzerako lerro finak irudikatu dizkidate jada aurpegian.

Ur bila noa, egunero lez, gertuen dudan ibaira. Lan nekeza da, baina ez dut beste aukerarik, aspaldi konturatu bainintzen kexatzeak ezer gutxirako balio duela, zoritxarrez. Ontzia buru gainetik jaitsi eta ur preziatuaz bete dut, pare bat egunerako nahikoa izatea espero dut.

Herrixkara naraman bidea jarraitu aurretik, naturaren opari horrekin bat egitea erabaki eta bertan murgildu dut burua, horrela ideiak ere freskatuko banitu bezala. Bularraldean daramadan neska txiki politari ere uneaz gozatzeko aukera eman diot, eta gorputza urez zipriztindu diodanean irribarre zabala oparitu dit. “Hitz ematen dizut, egunen batean, ura gugana etorriko dela, mendebaldeko herrialdeetan egiten duen bezala, eta ez duzula haren bila joan beharko”- esan diot goxo-goxo, itzulerari hasiera ematen nion bitartean.

Palabras


Gritos, llantos, terror. Son tres palabras demasiado comunes en mi desdichada existencia. Una fina capa negra causada por los estragos me distorsiona la realidad, pero sé que algún día conseguiré deshacerme de ella, simplemente para poder disfrutar de la vida tal y como lo cuentan en las historias.

Fui rechazada cual producto defectuoso nada más nacer. Lo único que conservo de mis padres biológicos es una carta escrita a mano que profana el odio que sentían hacia mí por haberles destrozado la juventud.

Soy fruto de un error, y como tal he sido tratada. Voy de casa en casa, pero desgraciadamente nunca he hallado mi verdadero hogar.

Aun así, puedo afirmar que seré la mujer que siempre he soñado ser. Como el ave fénix, resurgiré de mis cenizas y demostraré que aunque esté sola y sin pertenencia alguna, mis palabras siempre estarán dispuestas a enriquecer los corazones.


miércoles, 5 de noviembre de 2014

Little Black Star


Hasta en la mismísima obscuridad hay una luz que nos guía o una voz que nunca nos abandona. Ella me ha acompañado en los días de felicidad y de soledad. Sus melodías y sus letras me han ayudado a ser más fuerte, porque han hecho hincapié en actuar como yo misma y alejarme de quien realmente no me valora. A pesar de que se halle a cientos de kilómetros, la siento cerca, cerca de quien soy, cerca de lo que aspiro ser.

Gracias, Abbey.


Waking up I see that everything is okay
The first time in my life and now it's so great
Slowing down I look around and I am so amazed
I think about the little things that make life great
I wouldn't change a thing about it.

This is the best feeling
This innocence is brilliant, I hope that it will stay
This moment is perfect, please don't go away
I need you now
And I'll hold on to it, don't you let it pass you by

I found a place so safe, not a single tear
The first time in my life and now it's so clear
Feel calm, I belong, I'm so happy here
It's so strong and now I let myself be sincere
I wouldn't change a thing about it

This is the best feeling
This innocence is brilliant, I hope that it will stay
This moment is perfect, please don't go away
I need you now
And I'll hold on to it, don't you let it pass you by

It's the state of bliss you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling
It's so beautiful, it makes you wanna cry

It's the state of bliss you think you're dreaming
It's the happiness inside that you're feeling

It's so beautiful, it makes you wanna cry
It's so beautiful, it makes you wanna cry

This innocence is brilliant, it makes you wanna cry
This innocence is brilliant, please don't go away
'Cause I need you now
And I'll hold on to it, don't you let it pass you by



This innocence is brilliant, it's so beautiful, it's so beautiful
This moment is perfect, please don't go away
I need you now, it makes me wanna cry
And I'll hold on to it, don't you let it pass you by


Resurgimiento

Unos van y otros vienen, así es el ciclo de la vida. Por muy duro que se nos haga, hemos de superar el hecho de que pereceremos como si fuéramos hojas marchitas en un gélido día de otoño. Uno a uno todos acabaremos cayendo y ni el dinero ni el físico lo podrán impedir. No somos más que fichas de ajedrez en manos de un jugador novato, porque a fin de cuentas, la vida solo nos brinda una única oportunidad. 

Muchos dirán que es injusto, o simplemente que no nos lo merecemos, pero quisiera saber quién sería capaz de perdurar en el tiempo sin perder la cordura. La experiencia es un arma de doble filo, ya que puede dotarnos tanto de sabiduría como de necedad. Es relativamente fácil olvidarse de la parte ajena y centrarse solo en cada uno, pero eso nos hace todavía más necios, porque ignoramos una de las esencias del ser humano: la necesidad de una manada. Quiera admitirlo o no, existe un punto donde requerimos cierto apoyo, seamos o no lo suficientemente fuertes. 

Aun así, teniendo en cuenta que el fin no justifica los medios, tampoco hemos de abusar de los demás para conseguir nuestros objetivos. Primero, es necesario fortalecernos individualmente para después aprender a nadar en un mar repleto de peces. 


Una vez que sepa cómo manejarme, me soltaré y seré capaz de volar, volar lejos de mi nido. Mis alas se están formando a la par que golpe tras golpe, pierdo las absurdas esperanzas de salvar la parte marchita que llevo dentro. Tengo que dejar que una parte de mi muera para que la otra viva, y así sucesivamente. Porto las cenizas de la persona que antaño fui, y que gracias a ella soy como soy. Arrepentirse es en vano, por lo que intentaré aprovechar la experiencia para llenar mi alma de sabiduría y no de vanas ilusiones. Puede que mi corazón todavía esté roto por la falta de mi antiguo yo, pero sé que la nueva Daughter of Rage no lo defraudará.

lunes, 20 de octubre de 2014

Muñeca rusa

Mis engranajes han ido parando, no quedaba nadie que pudiera rociarlos de aceite. Mis extremidades leprosas se han desprendido, ya no me pertenecen. Estos ojos, que un día me sirvieron para ver los amaneceres, hoy no me muestran más que telarañas y obstáculos. Sujeto mi última y más preciada pertenencia en un puño, para que nadie consiga arrebatármela del pecho.

Soy una muñeca rota, un juguete que ha pasado de muchas manos y que nadie ha tratado con la suficiente delicadeza. Tengo cicatrices donde debería haber sonrisas y caricias, pero sigo viva, por muy suave que lata mi dolido corazón. 

En esta obscura y cavernaria ruta, sin embargo, he encontrado unas manos dispuestas a recomponerme.  Unas manos amigas, que mediante sus remiendos están consiguiendo volver a juntar todas las piezas que he ido perdiendo durante muchos largos años. Al igual que Gepeto, mi familia está tallándome, con la única e importante diferencia de que nunca seré de madera. Han ido barriendo y recogiendo los restos que me caían, y todo sin que me diera cuenta, haciendo acopio de una destreza que los mismísimos ninjas desearían tener. 

No soy más que la primera pieza de una muñeca rusa, endeble y minúscula; pero a pesar de todo, sé que tengo en quien apoyarme. Solo necesito tiempo para poder forjar un fuerte armazón y evolucionar hasta que la matrioska que he empezado a formar sea lo suficientemente grande como para valerse por sí misma y devolver el bastón a quien lo pueda necesitar.